Gisterenavond ben ik met een goede vriendin van me naar een uitvoering van de Matthaus Passion geweest in de Doelen in Rotterdam. De Matthaus Passion is een grote compositie van Bach waarin koren, zangsolisten en een orkest het verhaal van Jezus' dood vertellen. De reden dat we hier naartoe gingen was omdat er goedkope kaartjes (5 euro pp) waren te koop via de Erasmus Universiteit en het ons wel leuk leek om eens een keer iets anders te doen dan steeds naar de bios of uit eten enzo.
Nadat we een heerlijke maaltijd genuttigd hadden bij mij thuis gingen we met de trein op weg naar Rotterdam. Rond kwart over 7 kwamen we bij de Doelen en tegen half 8 zaten we in de zaal. Daar bleek dat één van de deelnemers te laat was (lang leve het Openbaar Vervoer) waardoor de voorstelling wat vertraging opliep, een mooie gelegenheid om even rond te kijken naar het soort mensen dat in de zaal zit. Over het algemeen waren dit wat oudere mensen, zeg boven de 50, in nette kleding. Wij hadden daarentegen gewoon een spijkerbroek met t-shirt aan. We voelden ons een klein beetje anders, maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk!
Ah kijk! Daar kwam het mannetje dat te laat was binnen gerend en met 20 minuten vertraging klonken dan eindelijk de eerste noten door de zaal. De Matthaus Passion begint vrij rustig met het voltallige orkest en alle drie de koren die geluid maken. De eerste gedachte die in me op kwam was 'dat lijkt nog best op een Final Fantasy soundtrack'... Wat ik hoorde viel me dus best mee, het was helemaal niet zo vervelend als ik had gedacht. De dirigent (een heel klein en heel druk mannetje) zorgde zelfs voor wat komische momenten door zijn felle zwaaien.
Verderop in het stuk kwamen echter steeds meer solo zangstukken en deze waren wel vervelend. Vooral de vrouwen kwamen zo hoog dat mijn nekharen overeind gingen staan. Daarnaast was er een beetje het probleem van het volgen van het verhaal. Aangezien de hele MP in het Duits is, en koren/zang solisten niet te verstaan zijn, had ik geen idee waar we zaten in het verhaal. Deze twee punten zorgden er uiteindelijk voor dat we in de pauze, na anderhalf uur, naar huis gingen. De gedachte dat het na de pauze nóg eens anderhalf uur zou doorgaan vonden we (ik vooral) wat lang. Helaas, geen achievement voor het uitzitten van het drie uur durende stuk dus.
De opening van de Matthaus Passion
Nadat we een heerlijke maaltijd genuttigd hadden bij mij thuis gingen we met de trein op weg naar Rotterdam. Rond kwart over 7 kwamen we bij de Doelen en tegen half 8 zaten we in de zaal. Daar bleek dat één van de deelnemers te laat was (lang leve het Openbaar Vervoer) waardoor de voorstelling wat vertraging opliep, een mooie gelegenheid om even rond te kijken naar het soort mensen dat in de zaal zit. Over het algemeen waren dit wat oudere mensen, zeg boven de 50, in nette kleding. Wij hadden daarentegen gewoon een spijkerbroek met t-shirt aan. We voelden ons een klein beetje anders, maar dat mag de pret niet drukken natuurlijk!
Ah kijk! Daar kwam het mannetje dat te laat was binnen gerend en met 20 minuten vertraging klonken dan eindelijk de eerste noten door de zaal. De Matthaus Passion begint vrij rustig met het voltallige orkest en alle drie de koren die geluid maken. De eerste gedachte die in me op kwam was 'dat lijkt nog best op een Final Fantasy soundtrack'... Wat ik hoorde viel me dus best mee, het was helemaal niet zo vervelend als ik had gedacht. De dirigent (een heel klein en heel druk mannetje) zorgde zelfs voor wat komische momenten door zijn felle zwaaien.
Verderop in het stuk kwamen echter steeds meer solo zangstukken en deze waren wel vervelend. Vooral de vrouwen kwamen zo hoog dat mijn nekharen overeind gingen staan. Daarnaast was er een beetje het probleem van het volgen van het verhaal. Aangezien de hele MP in het Duits is, en koren/zang solisten niet te verstaan zijn, had ik geen idee waar we zaten in het verhaal. Deze twee punten zorgden er uiteindelijk voor dat we in de pauze, na anderhalf uur, naar huis gingen. De gedachte dat het na de pauze nóg eens anderhalf uur zou doorgaan vonden we (ik vooral) wat lang. Helaas, geen achievement voor het uitzitten van het drie uur durende stuk dus.
De opening van de Matthaus Passion
